ای خون اصیلت به شتکها ز غدیران
افشانده شرفها به بلندای دلیران
جاری شده از کربوبلا آمده و آنگاه
آمیخته با خون سیاووش در ایران
تو اختر سرخی که به انگیزهٔ تکثیر
ترکید بر آیینهٔ خورشید ضمیران
ای جوهر سرداری سرهای بریده
وی اصل نمیرندگی نسل نمیران
خرگاه تو میسوخت در اندیشهٔ تاریخ
هر بار که آتش زده شد بیشهٔ شیران
آنشب چه شبی بود که دیدند کواکب
نظم تو پراکنده و اُردوی تو ویران
و آن روز که با بیرقی از یک تنِ بیسر
تا شام شدی قافله سالار اسیران
تا باغ شقایق بشوند و بشکوفند
باید که ز خون تو بنوشند کویران
تا اندکی از حق سخن را بگزارند
باید که ز خونت بنگارند دبیران
حدّ تو رثا نیست عزای تو حماسه است
ای کاسته شأن تو از این معرکه گیران.
شاعر این شعر زیبا: حسین منزوی