ای چشم‌هات مطلع زیباترین غزل
با این غزل، تغزل من نیز مبتذل
شهدی که از لب گل سرخ تو می‌مکم
در استحاله جای عسل، می‌شود غزل
شیرینکم به چشم و به لب خوانده‌ای مرا
تا دل سوی کدام کشد قند یا عسل ؟
ای از همه اصیل‌تر و بی‌بدیل‌تر
وی هر چه اصل چون به قیاست رسد بدل
پرشد ز بی‌زمان تو، در داستان عشق
هر فاصله که تا به ابد بود، از ازل
انگار با تمام جهان وصل می‌شوم
در لحظه‌ای که می‌کشمت تنگ در بغل
من دربهشت حتم گناهم مرا چه کار
با وعدهٔ ثواب و بهشتان محتمل؟
شاعر این شعر زیبا: حسین منزوی