با وقفه‌های طولانی
که بیمی را
در زمان می‌وزاند
و تجربه‌های انسانی را
در تردید می‌پیچد
این باد
که زوزه کشان
از فرازِ سرم می‌گذرد
کدام دنیایِ منجمد را
بر شانه‌های عریان اطلس
آوار می‌کند؟
چه درّه‌ها،
چه درّه‌هایی میانِ من و دریا
و ابرهای نارنجی
شیار می‌بندند
دریا را در صدف صدا بزن
ای بادِ ناسازگار!
شاعر این شعر زیبا: حسین منزوی