لبت، صریح‌ترین آیهٔ شکوفایی است
و چشم‌هایت، شعرِ سیاهِ گویایی است
چه چیز داری با خویشتن، که دیدارت
چو قلّه‌هایِ مِه‌آلود، محو و رویایی است
چگونه وصف کنم هیأتِ غریبِ تو را
که در کمالِ ظرافت، کمالِ والایی است
تو از معابدِ مشرق زمین عظیم‌تری
کنون شکوهِ تو و بهتِ من، تماشایی است
در آسمانهٔ دریایِ دیدگانِ تو شرم
گشوده بال تر از مرغکان دریایی است
شمیمِ وحشیِ گیسویِ کولی‌ات نازم
که خوابناک‌تر از عطرهایِ صحرایی است
مجالِ بوسه به لب‌هایِ خویشتن بدهیم
که این، بلیغ‌ترین مبحثِ شناسایی است
نمی‌شود به فراموشی‌ات سپرد و گذشت
چنین که یادِ تو زود آشنا و هرجایی است
پس، از بلندترین اوجِ بی نیازیِ خود
که چون غریبیِ من، مبهم و معمّایی است،
پناهِ غربتِ غمگینِ دست‌هایی باش
که دردناک‌ترین ساقه‌هایِ تنهایی است
شاعر این شعر زیبا: حسین منزوی