مرا رسد که برآرم هزار ناله چو بلبل
که احتمال ندارم ز دوستان ورقي گل
خبر بريد به بلبل که عهد مي شکند گل
تو نيز اگر بتواني ببند بار تحول
اما اخالص ودي الم اراعک جهدي
فکيف تنقض عهدي و فيم تهجرني قل
اگر چه مالک رقي و پادشاه به حقي
همت حلال نباشد ز خون بنده تغافل
من المبلغ عني الي معذب قلبي
اذا جرحت فؤادي بسيف لحظک فاقتل
تو آن کمند نداري که من خلاص بيابم
اسير ماندم و درمان تحملست و تذلل
لا وضحن بسري و لو تهتک ستري
اذا لا حبه ترضي دع اللوائم تعذل
وفا و عهد مودت ميان اهل ارادت
نه چون بقاي شکوفست و عشقبازي بلبل
تميل بين يدينا و لا تميل الينا
لقد شددت علينا الام تعقد فاحلل
مرا که چشم ارادت به روي و موي تو باشد
دليل صدق نباشد نظر به لاله و سنبل
فتات شعرک مسک ان اتخذت عبيرا
و حشو ثوبک ورد و طيب فيک قرنفل
تو خود تأمل سعدي نمي کني که ببيني
که هيچ بار نديدت که سير شد ز تأمل