برچسب: شعر سعدی

ديدار تو حل مشکلاتست
صبر از تو خلاف ممکناتست

ديباچه صورت بديعت
عنوان کمال حسن ذاتست

لب هاي تو خضر اگر بديدي
گفتي لب چشمه حياتست

بر کوزه آب نه دهانت
بردار که کوزه نباتست

ترسم تو به سحر غمزه يک روز
دعوي بکني که معجزاتست

زهر از قبل تو نوشدارو
فحش از دهن تو طيباتست

چون روي تو صورتي نديدم
در شهر که مبطل صلاتست

عهد تو و توبه من از عشق
مي بينم و هر دو بي ثباتست

آخر نگهي به سوي ما کن
کاين دولت حسن را زکاتست

چون تشنه بسوخت در بيابان
چه فايده گر جهان فراتست

سعدي غم نيستي ندارد
جان دادن عاشقان نجاتست

شاعر این شعر زیبا: سعدی

سرو چمن پيش اعتدال تو پستست
روي تو بازار آفتاب شکستست

شمع فلک با هزار مشعل انجم
پيش وجودت چراغ باز نشستست

توبه کند مردم از گناه به شعبان
در رمضان نيز چشم هاي تو مستست

اين همه زورآوري و مردي و شيري
مرد ندانم که از کمند تو جستست

اين يکي از دوستان به تيغ تو کشتست
وان دگر از عاشقان به تير تو خستست

ديده به دل مي برد حکايت مجنون
ديده ندارد که دل به مهر نبستست

دست طلب داشتن ز دامن معشوق
پيش کسي گو کش اختيار به دستست

با چو تو روحانيي تعلق خاطر
هر که ندارد دواب نفس پرستست

منکر سعدي که ذوق عشق ندارد
نيشکرش در دهان تلخ کبستست

شاعر این شعر زیبا: سعدی

مجنون عشق را دگر امروز حالتست
کاسلام دين ليلي و ديگر ضلالتست

فرهاد را از آن چه که شيرينترش کند
اين را شکيب نيست گر آن را ملالتست

عذرا که نانوشته بخواند حديث عشق
داند که آب ديده وامق رسالتست

مطرب همين طريق غزل گو نگاه دار
کاين ره که برگرفت به جايي دلالتست

اي مدعي که مي گذري بر کنار آب
ما را که غرقه ايم نداني چه حالتست

زين در کجا رويم که ما را به خاک او
و او را به خون ما که بريزد حوالتست

گر سر قدم نمي کنمش پيش اهل دل
سر بر نمي کنم که مقام خجالتست

جز ياد دوست هر چه کني عمر ضايعست
جز سر عشق هر چه بگويي بطالتست

ما را دگر معامله با هيچ کس نماند
بيعي که بي حضور تو کردم اقالتست

از هر جفات بوي وفايي همي دهد
در هر تعنتيت هزار استمالتست

سعدي بشوي لوح دل از نقش غير او
علمي که ره به حق ننمايد جهالتست

شاعر این شعر زیبا: سعدی

اي کاب زندگاني من در دهان توست
تير هلاک ظاهر من در کمان توست

گر برقعي فرونگذاري بدين جمال
در شهر هر که کشته شود در ضمان توست

تشبيه روي تو نکنم من به آفتاب
کاين مدح آفتاب نه تعظيم شأن توست

گر يک نظر به گوشه چشم ارادتي
با ما کني و گر نکني حکم از آن توست

هر روز خلق را سر ياري و صاحبيست
ما را همين سرست که بر آستان توست

بسيار ديده ايم درختان ميوه دار
زين به نديده ايم که در بوستان توست

گر دست دوستان نرسد باغ را چه جرم
منعي که مي رود گنه از باغبان توست

بسيار در دل آمد از انديشه ها و رفت
نقشي که آن نمي رود از دل نشان توست

با من هزار نوبت اگر دشمني کني
اي دوست همچنان دل من مهربان توست

سعدي به قدر خويش تمناي وصل کن
سيمرغ ما چه لايق زاغ آشيان توست

شاعر این شعر زیبا: سعدی

هر صبحدم نسيم گل از بوستان توست
الحان بلبل از نفس دوستان توست

چون خضر ديد آن لب جان بخش دلفريب
گفتا که آب چشمه حيوان دهان توست

يوسف به بندگيت کمر بسته بر ميان
بودش يقين که ملک ملاحت از آن توست

هر شاهدي که در نظر آمد به دلبري
در دل نيافت راه که آن جا مکان توست

هرگز نشان ز چشمه کوثر شنيده اي
کو را نشاني از دهن بي نشان توست

از رشک آفتاب جمالت بر آسمان
هر ماه ماه ديدم چون ابروان توست

اين باد روح پرور از انفاس صبحدم
گويي مگر ز طره عنبرفشان توست

صد پيرهن قبا کنم از خرمي اگر
بينم که دست من چو کمر در ميان توست

گفتند ميهماني عشاق مي کني
سعدي به بوسه اي ز لبت ميهمان توست

شاعر این شعر زیبا: سعدی

اتفاقم به سر کوي کسي افتادست
که در آن کوي چو من کشته بسي افتادست

خبر ما برسانيد به مرغان چمن
که هم آواز شما در قفسي افتادست

به دلارام بگو اي نفس باد سحر
کار ما همچو سحر با نفسي افتادست

بند بر پاي تحمل چه کند گر نکند
انگبينست که در وي مگسي افتادست

هيچ کس عيب هوس باختن ما نکند
مگر آن کس که به دام هوسي افتادست

سعديا حال پراکنده گوي آن داند
که همه عمر به چوگان کسي افتادست

شاعر این شعر زیبا: سعدی

اين تويي يا سرو بستاني به رفتار آمدست
يا ملک در صورت مردم به گفتار آمدست

آن پري کز خلق پنهان بود چندين روزگار
باز مي بينم که در عالم پديدار آمدست

عود مي سوزند يا گل مي دمد در بوستان
دوستان يا کاروان مشک تاتار آمدست

تا مرا با نقش رويش آشنايي اوفتاد
هر چه مي بينم به چشمم نقش ديوار آمدست

ساربانا يک نظر در روي آن زيبا نگار
گر به جاني مي دهد اينک خريدار آمدست

من دگر در خانه ننشينم اسير و دردمند
خاصه اين ساعت که گفتي گل به بازار آمدست

گر تو انکار نظر در آفرينش مي کني
من همي گويم که چشم از بهر اين کار آمدست

وه که گر من بازبينم روي يار خويش را
مرده اي بيني که با دنيا دگربار آمدست

آن چه بر من مي رود دربندت اي آرام جان
با کسي گويم که در بندي گرفتار آمدست

ني که مي نالد همي در مجلس آزادگان
زان همي نالد که بر وي زخم بسيار آمدست

تا نپنداري که بعد از چشم خواب آلود تو
تا برفتي خوابم اندر چشم بيدار آمدست

سعديا گر همتي داري منال از جور يار
تا جهان بودست جور يار بر يار آمدست

شاعر این شعر زیبا: سعدی

شب فراق که داند که تا سحر چندست
مگر کسي که به زندان عشق دربندست

گرفتم از غم دل راه بوستان گيرم
کدام سرو به بالاي دوست مانندست

پيام من که رساند به يار مهرگسل
که برشکستي و ما را هنوز پيوندست

قسم به جان تو گفتن طريق عزت نيست
به خاک پاي تو وان هم عظيم سوگندست

که با شکستن پيمان و برگرفتن دل
هنوز ديده به ديدارت آرزومندست

بيا که بر سر کويت بساط چهره ماست
به جاي خاک که در زير پايت افکنده ست

خيال روي تو بيخ اميد بنشاندست
بلاي عشق تو بنياد صبر برکندست

عجب در آن که تو مجموع و گر قياس کني
به زير هر خم مويت دلي پراکندست

اگر برهنه نباشي که شخص بنمايي
گمان برند که پيراهنت گل آکندست

ز دست رفته نه تنها منم در اين سودا
چه دست ها که ز دست تو بر خداوندست

فراق يار که پيش تو کاه برگي نيست
بيا و بر دل من بين که کوه الوندست

ز ضعف طاقت آهم نماند و ترسم خلق
گمان برند که سعدي ز دوست خرسندست

شاعر این شعر زیبا: سعدی

خوش مي رود اين پسر که برخاست
سرويست چنين که مي رود راست

ابروش کمان قتل عاشق
گيسوش کمند عقل داناست

بالاي چنين اگر در اسلام
گويند که هست زير و بالاست

اي آتش خرمن عزيزان
بنشين که هزار فتنه برخاست

بي جرم بکش که بنده مملوک
بي شرع ببر که خانه يغماست

دردت بکشم که درد داروست
خارت بخورم که خار خرماست

انگشت نماي خلق بودن
زشتست وليک با تو زيباست

بايد که سلامت تو باشد
سهلست ملامتي که بر ماست

جان در قدم تو ريخت سعدي
وين منزلت از خداي مي خواست

خواهي که دگر حيات يابد
يک بار بگو که کشته ماست

شاعر این شعر زیبا: سعدی

ديگر نشنيديم چنين فتنه که برخاست
از خانه برون آمد و بازار بياراست

در وهم نگنجد که چه دلبند و چه شيرين
در وصف نيايد که چه مطبوع و چه زيباست

صبر و دل و دين مي رود و طاقت و آرام
از زخم پديدست که بازوش تواناست

از بهر خدا روي مپوش از زن و از مرد
تا صنع خدا مي نگرند از چپ و از راست

چشمي که تو را بيند و در قدرت بي چون
مدهوش نماند نتوان گفت که بيناست

دنيا به چه کار آيد و فردوس چه باشد
از بارخدا به ز تو حاجت نتوان خواست

فرياد من از دست غمت عيب نباشد
کاين درد نپندارم از آن من تنهاست

با جور و جفاي تو نسازيم چه سازيم
چون زهره و يارا نبود چاره مداراست

از روي شما صبر نه صبرست که زهرست
وز دست شما زهر نه زهرست که حلواست

آن کام و دهان و لب و دندان که تو داري
عيشست ولي تا ز براي که مهياست

گر خون من و جمله عالم تو بريزي
اقرار بياريم که جرم از طرف ماست

تسليم تو سعدي نتواند که نباشد
گر سر بنهد ور ننهد دست تو بالاست

شاعر این شعر زیبا: سعدی